Nie wiem czy niesamowicie ale napewno jest to film trudny. Jak zauważyli przedmówcy nie należy w tym filmie szukać "dobrych dialogów". Może predzej głębokich i dotkniętych poszukiwaniami monologów. Choć słowo dialog nie jest tu wcale zupełnie od rzeczy - a to dlatego, że film ten pokazuje poszukiwania człowieka wierzącego - jego monolog - rozmowę na przemian z soba samym i z milczącym Panem Bogiem.

Ten film nie służy rozrywce. Teatr (w tym przypadku kino) dla Karola Wojtyły były tylko środkiem do uprawiania filozofii. I to filozofii, jak na filozofię, dość prostej i przystępnej - niestety dość trudnej do przedstawienia w kinie - przynajmniej dosłownie. Mam odczucie, że niektóre filmy Tarkowskiego posiadają podobny ładunek emocjonalno intelektualny co tekst pierwowzoru tego filmu. Paradoksalnie twierdzę, że to właśnie ten tekst jest największym atutem filmu. Poza humanistyczną płaszczyzną jest też w tym filmie trochę widzianej z punktu widzenia serca - historii. To też jest warte obejrzenia. Nie czuję się na siłach oceniać wkładu Pana Zanussiego - podjął się trudnego zadania i w jakiś jednak sposób się wywiązał (tylko po co ta Szapołowska jako Modrzejewska ?)

... mimo wszystko jednak polecam ten film bo jest moim zdaniem bardzo wartościowy. Aby ten film obejrzeć z przyjemnością trzeba po prostu mieć podobne rozterki - i może właśnie pewną trudną do nazwania skłonność. Ale jeśli się jej nie ma to czasem warto to sprawdzić, albo przynajmniej zastanowić się nad 1/10 tego co zobaczymy. Mimo wszystko warto spróbować go zobaczyć. A nóż się Wam spodoba ?